Yo soy Tica!

Yo soy Tica (ik ben Costa Ricaans)... Dat is wat ik de afgelopen weken ongeveer 2745 keer heb moeten zeggen tegen nieuwe mensen waaraan mijn vadertje mij voorstelde. Elke keer vindt hij het weer fantastisch om hetzelfde geintje uit te halen. Hieraan vooraf gaat nog het riedeltje met de woorden uit Costa Rica die ik allemaal van hem heb geleerd: pura vida, twanies (schrijf je vast en zeker anders), mae, perra. De man van één van mijn zussen begroet ik overigens altijd met perra, dit zeg je tegen mensen die niet goed kunnen voetballen ;). Een paar weken geleden met 'de mannen' wezen voetballen, ik mocht als enige vrouw meedoen in een wedstrijd met vrienden van mijn vader en schoonbroers. Beetje onwennig in het begin voor de mannen maar wanneer ik tijdens mijn eerste balcontact een pass gaf over de hele breedte van het veld was het ijs gebroken. Ze vonden het geweldig, en was de volgende keer weer welkom. Voor de rest heb hier nog niet vaak meiden met de jongens zien voetballen.

Met Oscar hebben Julie en ik het dorpje Grano de Oro bezocht, een verstopt dorpje ver in de bergen. De families die wij hebben bezocht zijn erg arm en hebben vaak niet eens geld om fatsoenlijk eten te kopen of bustickets naar de stad voor de therapie voor hun kind met een beperking. Dan sta je echt wel weer even stil bij het feit hoe het ook kan zijn... Naast dit ben ik nog een bijzondere ervaring rijker. Twee weken geleden was er iemand overleden en heb ik de mis in de kerk mogen bijwonen. Dit duurde maar liefst 1,5 uur en de kerk zat bommetje vol (was best een redelijke kerk). Het gaat er anders aan toe dan in Nederland: de pastoor sprak veel, er werd gezongen, gebeden en handen vastgehouden van elkaar. Dit laatste resulteerde in hand-in-hand staan met volkomen vreemde mensen. Op een gegeven moment gaf iedereen aan de personen naast zich een kus op de wang. Uh oke, ik doe maar mee ofzo?! Na de mis lopen de mensen achter de lijkenwagen aan richting de begraafplaats, dit kan rustig een klein uurtje duren!! Bijzonder om mee te maken.

Afgelopen week zijn mama en Wynanda en de ouders van Julie een paar dagen op bezoek geweest in Turrialba. Dit was hartstikke gezellig en we hebben ze letterlijk kunnen laten proeven van ons leventje hier. Van de Gallo Pinto als ontbijt, soep met vlees en mega veel groente als lunch, de cafecito met tortilla's tot het zoete fruit met ijs. Het leven hier bestaat voornamelijk uit eten dus ze hebben een goed beeld gekregen :)
Het is alweer lang geleden dat ik met mijn vadertje op de fiets heb gezeten en dit komt vooral doordat er mega veel regen is gevallen de afgelopen tijd. Deze week zelfs kans op een orkaan! Hopelijk gaan we morgenmiddag weer de prachtige bergen verkennen!

Als het volgens de planning verloopt winnen mijn ouders hier de loterij met kerst en dan komen ze volgend jaar naar Nederland met z'n allen. Inclusief Bela (de hond) en ook zij vliegt dan eerste klas. Bela is een hele lieve en veel te dikke labrador, que linda.... Ik heb het trouwens weer aangedurfd om op de weegschaal te gaan staan: er is gewoon weer keurig een kilootje af dus het valt allemaal reuze mee ;)

PURA VIDA!